Alice ẹhr Ẹventüürn in't Wunnerland
Alice’s Adventures in Wonderland in Low German

By Lewis Carroll, translated into Low German by Reinhard F. Hahn

Click on the book cover on the right to order this book from Amazon.co.uk!

Or if you are in North America, order the book from Amazon.com!

“In that direction,” the Cat said, waving its right paw around, “lives a Hatter: and in that direction,” waving the other paw, “lives a March Hare. Visit either you like: they’re both mad.”		„In de Richt,“ sẹ de Katt, un se swenk de rechte Poot rüm, „wahnt ’n Hootmaker, un in de Richt,“ un se swenk de linke Poot, „wahnt ’n Lenthas’. Eendoont, of du den or den besöökst. De een is mall un de anner ook.“
“But I don’t want to go among mad people,” Alice remarked.		„Man ik will nich mank malle Lüd’ sien!“ sẹ Alice.
“Oh, you ca’n’t help that,” said the Cat: “we’re all mad here. I’m mad. You’re mad.”		„Och, dat geiht nich anners,“ sẹ de Katt. „Hier sünd wi alltohoop mall. Ik bün mall. Du büst mall.“
“How do you know I’m mad?” said Alice.		„Woans wullt du wẹten, dat ik mall bün?“ sẹ Alice.
“You must be,” said the Cat, “or you wouldn't have come here.”		„Dat muttst du sien,“ sẹ de Katt. „Anners weerst du nich hier.“
Lewis Carroll is a pen-name: Charles Lutwidge Dodgson was the author’s real name and he was lecturer in Mathematics in Christ Church, Oxford. Dodgson began the story on 4 July 1862, when he took a journey in a rowing boat on the river Thames in Oxford together with the Reverend Robinson Duckworth, with Alice Liddell (ten years of age), the daughter of the Dean of Christ Church, and with her two sisters, Lorina (thirteen years of age), and Edith (eight years of age). As is clear from the poem at the beginning of the book, the three girls asked Dodgson for a story and reluctantly at first he began to tell the first version of the story to them. Many half-hidden references are made to the five of them throughout the text of the book itself, which was published finally in 1865.		Lewis Carroll is de Schrieversnaam vun Charles Lutwidge Dodgson, ’n Mathematik-Dozent in Christ Church, Oxford. Dodgson füng mit düt Vertelln an ’n 4. Braakmaand 1862 an, as he up’n Thems-Stroom ’n Paddel­boottuur möök. Mit vun de Partie weern Paster Robinson Duckworth un dree Deerns: Alice Liddell (de teihn Jahr ole Dochter vun’n Dekaan vun Christ Church) un ẹhr Süstern Lorina (dörteihn Jahr old) un Edith (acht Jahr old). As wi vun’t Riemel an’n Anfang vun’t Book wies wardt, bẹden de dree Deerns Dodgson, dat he jüm wat vertell. So füng he an – toeerst nich so geern – de eerste Verschoon to vertelln. Up un daal in’n egentlichen Text findt sik mennig ’n Andüden an de fief Minschen, de an den Dag tosamen in’t Boot seten. Up’t Lest keem dat Book in’t Jahr 1865 ünner de Lüd’.
To the best of my knowledge this edition presents the first translation of Alice’s Adventures in Wonderland into Low Saxon (also known as Low German and by its German name Platt­deutsch). This language is a descendant of Old Saxon, one of the ancestors of English. Middle Saxon (also known as Mittel­niederdeutsch “Middle Low German” in modern German parlance) served as the international lingua franca of the Hanseatic Trading League and as such influenced many language varieties along the Baltic and North Sea coasts, especially those of Scandinavia, the Baltic Countries and Northern Poland. Contacts with Middle Saxon have resulted in English borrowing from it words like trade and possibly freight and boss. Its numerous modern dialects constitute a regional language that at the end of the 20th century came to be officially recognized in the Eastern Netherlands and in Northern Germany. The language also used to be spoken in regions east of today’s Germany, but at the end of the Second World War this ended with the expulsion of anyone considered German.		So wied mi dat wies is, is düt dat eerste Ọ̈verdrẹgen vun Alice’s Adventures in Wonderland in’t Plattdüütsche (Nedderdüütsche). Afstammen dẹ düsse Spraak vun’t Old­sassische, vun dat ook to’n Deel dat Ingelsche (d.h. „Angel­sassische“) afkeem. Dat Middelsassische (in Düütschland tomehrst „Mittelniederdeutsch“ nöömt) was de Verkehrs­spraak vun de Hanse, un vun de Spraak keem vẹẹl Inwarken in de Spraken vun de Noord- un Oostseeküsten, besünners de vun Skandinavien, vun’t Baltikum un vun Noordpooln. Ook dat Ingelsche kreg’ ’n paar Wöör vun’t Middelsassische mit, t.B. trade un sachs ook freight un boss. Hüdigendaags deit dat Plattdüütsche as ’n offitschelle Regionaalspraak in Noorddüütschland un in de nedderlandschen Oostprovinzen gellen. Vör’t Verdrieven an’t Enn vun’n Tweeden Weltkrieg wöör de Spraak ook in Rebeden to Oosten vun de hüdige düütsche Oostgrenz snackt.
In the absence of a standard dialect, the variety used in this book is a somewhat generalized version of Northern Low Saxon, the largest dialect group of Northern Germany. In the absence of a standard orthography, Northern Germany’s predominant Sass Spelling System is applied (with minor changes, such as uut instead of abbreviated ut ‘out (of)’, ‘from’; cf. Scots oot). Long monophthongs are here dis­tinguished from diphthongs by means of a dot below a vowel character. Consistent with the initial but now mostly ignored instructions of the creators of this spelling system, a apostrophe (representing elided -e) following word-final b, v, d, g, and s (/z/) indicates that the vowel or diphthong of that syllable is extra-long and that the usual process of word-final consonant devoicing does not apply (as though the -e were still present (e.g., Lüd’ [lyːˑ(d)] ‘people’, wẹs’ [veːˑz] or [vɛːˑz] ‘be!’). These days, most Low Saxon writers, being unaware of such phonological processes, ignore these important orthographic devices, which results in mispronunciation by learners that rely on the written word.		Dat Plattdüütsche hett ’n Barg Dialekten un keen Stan­dardspraak, ook keen Standardschrievwies’. Dat Ọ̈ver­drẹgen in düt Book is in’t allgemeene Noord­nedder­sassische. De Schrievwies’ is mehr or minn de vun Sass. Een Punkt ünner ’n Sülvstluudteken bedüüdt, dat ’t ’n Eenluud is. In annere, tomehrst öllere Warken, in de düsse wichtige Ünnerscheed maakt ward, bruukt se faken ’n Haken (ogonek) daarför. Een Apostroph achter b, v, d, g un s an’t Enn vun’n Woord steiht för’n Sleeptoon: de Een- or Tweeluud daarvör ward be­sünners lang un de Mitluud week uutspraken (t.B. Lüd’ [lyːˑ(d)], wẹs’ [veːˑz] or [vɛːˑz]). De mehrsten Plattdüütsch­schrievers kehrt sik nich an düsse Ünnerscheden, un daar­wẹgen wardt ’n Barg Wöör verkehrt uutspraken mank de Lüd’, de sik dat Plattdüütsche tomehrst vun Schriften bibringt.
The Low Saxon translation in this book is based on Carroll’s English original, with rare glances at the handling of names and wordplay in Antonie Zimmermann’s German translation.		De Text wöör direktemang vun’t Ingelsche na’t Platt­düütsche ọ̈verdragen, man af un an hett de Ọ̈verdrẹger vun­wẹgen Woordspẹẹl na de düütsche Verschoon vun Antonie Zimmermann kẹken.
Here, as in my other editions of Alice books, I have kept to the book design inspired by Martin Gardiner’s Annotated Alice.		Wat dat Uutsehn vun düt un all de annern Alice-Böker anbelangen deit, daar heff ik mi vun Martin Gardiner sien Annotated Alice stüürn laten.
I am grateful to my colleague of many years, Reinhard “Ron” F. Hahn, for having taken up the challenge to translate Alice on my instigation. Every translation of this wonderful book is a delight, a celebration of language, and a treasure.		Groten Dank wẹẹt ik mien Kollẹg’ Reinhard “Ron” F. Hahn, den ik al jahrenlang kenn, dat he düt Ọ̈verdrẹgen in de Maak nahmen hett, as ik em daarto nödigen dẹ. Elk Ọ̈verdrẹgen vun düt Book is ’n Họ̈gen, ’n Sprakenfier, ’n Sprakengood.